YoChild-Africa 19-21/07
Door: Rachel
Blijf op de hoogte en volg Wilbert/Rachel/David/Silas
21 Juli 2018 | Oeganda, Entebbe
Midden in de nacht werden we van het vliegveld in Entebbe opgehaald door Helmien en Kato. Het was fijn om na zo'n lange vlucht opgewacht te worden. De koffers konden op de auto en zo reden we de ochtend in naar het prachtige bed& breakfast van de Kato's.
Na een paar uur slaap hebben een rondje gelopen over de grootste traditionele markt in Kampala en hebben we daar ook het eten gehaald voor de voedselpakketten die we op vrijdag zouden gaan geven in het dorp in Noord Oeganda. Na het eten hebben we de voedselpakketten gemaakt en zijn we vroeg naar bed gegaan.
Om 4.45u gingen we ons bed uit en om 5.15u reden we met een auto en een busje naar Kiboga. Een rit met heel erg veel hobbels op en gaten en in de weg. Het verkeer in Oeganda is chaos, gewoon toeteren en gaan....anders gaat een ander voor!
In het dorp aangekomen werden we in het huis van de pastor van de kerk ontvangen en kregen we een lokaal ontbijt: aardappels met kool en een grote beker melk-thee. Een klein beetje spannend voor ons Nederlanders....maar het eten was erg lekker van smaak. Alle mensen zijn zo hartelijk en blij je te zien. Dat is wel echt bijzonder hoor. De rest van de ochtend hebben we gewerkt op het land waar binnenkort een school gebouwd gaat worden door YoChild. Wilbert en David hebben met een electrische zeis een groot stuk land gras en struikvrij gemaakt. Ik ging samen met Silas mee om prikkeldraad op de palen van de omheining te bevestigen. Ook mannen uit het dorp hielpen mee. Bomen kappen, gaten graven voor de palen...er is heel hard gewerkt. Wilbert had op een gegeven moment een heel team van kinderen uit het dorp die hem hielpen om de grote takken te sjouwen. Een prachtig gezicht hoe ze hun best deden. We geloven dat de school een impact zal hebben op hun leven. Nu kunnen veel kinderen niet naar school terwijl onderwijs de enige manier is om de kinderen zich te laten ontwikkelen naar een beter bestaan. Veel gezinnen in het dorp leven onder de armoedegrens.
Na een echte Oegandese lunch met matoke (bananenpuree), rijst, kip en gegrild varkensvlees gingen we naar de kerk. Daar werden we met open armen en onder luid gezang binnengehaald. We mochten onszelf voorstellen. Ook David en Silas stonden even voor deze grote groep mensen. Een hele belevenis! Kids deden een welkomstdansje en aanbiddingsdans en na een mooi worship moment met Kato op de gitaar mochten Wilbert en ik bidden voor de volwassenen die dat wilden. Bijna iedereen kwam naar voren...zo bijzonder. We hebben allebei heel veel mensen mogen zegenen en hebben gebeden voor genezing en herstel. Veel zieke kinderen werden bij ons gebracht. Een klein baby lag helemaal slap tegen zijn moeder aan. Toen ik begon te bidden tilde hij zijn hoofdje op en draaide hij naar me toe. Hij keek me ineens heel helder aan. Prachtig hoe God werkt in de levens van deze mensen. Ik geloof in een mooi plan van God voor het leven van dit kleintje. Mooie dingen gebeurden. De mensen daar zijn niet gewend dat ze zelf bidden. Wij hadden eerst het gevoel dat het een beetje gek was dat wij als mzungu's (blanken) daar kwamen en gingen bidden maar dat verdween al gauw. Het is een zegen om te mogen bidden voor mensen om ze te bemoedigen en helpen. Blank of bruin, bekend of niet: God wil werken met Zijn Geest. We geloven dat we zo zaadjes van hoop planten!
Na het bidden begon de fun! Games met de 150 (!) kids van het dorp. Wat een feest! David en Silas deden ook fantastisch goed mee. Bij de start maakte Kato een geintje door ipv de groep te splitsen ze allemaal naar David en Wilbert te sturen. Zo grappig hoe ze zo allemaal achter Davis aan liepen. Wilbert liet zich niet kennen en had binnen no time alle kinderen in een jongens en een meisjesrij. Daarna namen Helmien, Silas en ik de jongste kinderen mee. We deden spelletjes met ballonnen en bekertjes water en een kring spel. Heel eenvoudig maar superleuk. Heerlijk om met de kinderen te werken. Ze zijn vrolijk en nieuwsgierig maar sommigen ook afwachtend en een beetje mat. Spelletjes en gekke dingen helpen met contact maken. Silas en David hebben enorm genoten. Silas zei later: Ik wist niet dat het zó leuk zou zijn!
Na de spellen werden gezinnen uitgekozen die in aanmerking kwamen voor de voedselpakketten. Moeilijk om te kiezen maar gelukkig werden Kato en Helmien geholpen door de pastor. De samenwerking met de plaatselijke kerk is fantastisch. Het maakt dat het voor iedereen duidelijk is dat alles wat YoChild doet gericht is op opbouw van de gemeenschap en niet alleen maar gericht is op uitdelen vanuit overvloed. Mensen hier moeten soms nog af van het idee dat blanken rijk zijn en spullen of geld komen brengen. Dat benadrukken Helmien en Kato door samen te werken met de mensen van het dorp.
We hadden ook nog wat kleding waar we kinderen blij mee konden maken.
Een intensieve en prachtige dag! Geweldige ervaring voor ons als gezin.. We realiseren ons dat het voor ons bijzonder is maar dat we door daar als gezin te zijn ook een voorbeeld mogen zijn. De mensen leven zoveel in gebroken gezinnen dat ze het niet veel zien dat een vader bv een arm om zijn zoon legt of dat wij als stel elkaar een hand geven.
Zaterdag hebben we 's middags één van de grootste sloppenwijken van Kampala bezocht. We gingen er op een boda boda (taxibrommer) naartoe dat was een geweldige ervaring. Kato liet ons de plek zien waar hij jaren programma's heeft gedaan met kids in de sloppenwijk. Bijzonder om daar te lopen, alle gekke en vieze luchten te ruiken en te zien onder welke armoedige omstandigheden de mensen leven. In die wijk alleen al (over)leven 50.000 mensen. Zo bizar veel op zo'n kleine ruimte....... Om deze mensen te helpen moet je wel bij de kinderen beginnen. Zodra ze ouder worden zit het overleven ipv leven zo diep geworteld dat het bijna onmogelijk is om mensen te helpen om een nieuw leven op te bouwen. We zagen ook daar veel kinderen. Ze riepen ons na: mzungu's! En renden een stukje mee. We zagen dat een paar kinderen van oude lappen een schommel hadden gemaakt boven een soort modder/afvalstroom. Ze speelden tussen vuil en troep. Ik denk niet dat zij het nog zien of ruiken. Voor hen is dit hoe de wereld is. Wij geloven dat God iets anders op het oog heeft voor ze en zijn enorm blij met de projecten die er zijn in die wijk en in andere delen van de stad. Bij veel projecten leren kinderen ook Jezus kennen. Dat zal hun leven positief beïnvloeden, ze zullen nieuwe moed en kracht krijgen en leren om te gaan voor een uitweg uit hun moeilijke situatie. Tegelijkertijd zullen de kinderen de vrede van God gaan ervaren temidden van hun omstandigheden en zullen ze getuigen zijn van Jezus naar anderen in hun omgeving.
Op de terugweg hebben we een taxibusje genomen, ook dat was in het drukke verkeer een bijzondere ervaring.
De eerste drie dagen in Oeganda zijn voor ons als gezin al enorm bijzonder geweest.
We zijn benieuwd naar wat er nog meer komt.
Na een paar uur slaap hebben een rondje gelopen over de grootste traditionele markt in Kampala en hebben we daar ook het eten gehaald voor de voedselpakketten die we op vrijdag zouden gaan geven in het dorp in Noord Oeganda. Na het eten hebben we de voedselpakketten gemaakt en zijn we vroeg naar bed gegaan.
Om 4.45u gingen we ons bed uit en om 5.15u reden we met een auto en een busje naar Kiboga. Een rit met heel erg veel hobbels op en gaten en in de weg. Het verkeer in Oeganda is chaos, gewoon toeteren en gaan....anders gaat een ander voor!
In het dorp aangekomen werden we in het huis van de pastor van de kerk ontvangen en kregen we een lokaal ontbijt: aardappels met kool en een grote beker melk-thee. Een klein beetje spannend voor ons Nederlanders....maar het eten was erg lekker van smaak. Alle mensen zijn zo hartelijk en blij je te zien. Dat is wel echt bijzonder hoor. De rest van de ochtend hebben we gewerkt op het land waar binnenkort een school gebouwd gaat worden door YoChild. Wilbert en David hebben met een electrische zeis een groot stuk land gras en struikvrij gemaakt. Ik ging samen met Silas mee om prikkeldraad op de palen van de omheining te bevestigen. Ook mannen uit het dorp hielpen mee. Bomen kappen, gaten graven voor de palen...er is heel hard gewerkt. Wilbert had op een gegeven moment een heel team van kinderen uit het dorp die hem hielpen om de grote takken te sjouwen. Een prachtig gezicht hoe ze hun best deden. We geloven dat de school een impact zal hebben op hun leven. Nu kunnen veel kinderen niet naar school terwijl onderwijs de enige manier is om de kinderen zich te laten ontwikkelen naar een beter bestaan. Veel gezinnen in het dorp leven onder de armoedegrens.
Na een echte Oegandese lunch met matoke (bananenpuree), rijst, kip en gegrild varkensvlees gingen we naar de kerk. Daar werden we met open armen en onder luid gezang binnengehaald. We mochten onszelf voorstellen. Ook David en Silas stonden even voor deze grote groep mensen. Een hele belevenis! Kids deden een welkomstdansje en aanbiddingsdans en na een mooi worship moment met Kato op de gitaar mochten Wilbert en ik bidden voor de volwassenen die dat wilden. Bijna iedereen kwam naar voren...zo bijzonder. We hebben allebei heel veel mensen mogen zegenen en hebben gebeden voor genezing en herstel. Veel zieke kinderen werden bij ons gebracht. Een klein baby lag helemaal slap tegen zijn moeder aan. Toen ik begon te bidden tilde hij zijn hoofdje op en draaide hij naar me toe. Hij keek me ineens heel helder aan. Prachtig hoe God werkt in de levens van deze mensen. Ik geloof in een mooi plan van God voor het leven van dit kleintje. Mooie dingen gebeurden. De mensen daar zijn niet gewend dat ze zelf bidden. Wij hadden eerst het gevoel dat het een beetje gek was dat wij als mzungu's (blanken) daar kwamen en gingen bidden maar dat verdween al gauw. Het is een zegen om te mogen bidden voor mensen om ze te bemoedigen en helpen. Blank of bruin, bekend of niet: God wil werken met Zijn Geest. We geloven dat we zo zaadjes van hoop planten!
Na het bidden begon de fun! Games met de 150 (!) kids van het dorp. Wat een feest! David en Silas deden ook fantastisch goed mee. Bij de start maakte Kato een geintje door ipv de groep te splitsen ze allemaal naar David en Wilbert te sturen. Zo grappig hoe ze zo allemaal achter Davis aan liepen. Wilbert liet zich niet kennen en had binnen no time alle kinderen in een jongens en een meisjesrij. Daarna namen Helmien, Silas en ik de jongste kinderen mee. We deden spelletjes met ballonnen en bekertjes water en een kring spel. Heel eenvoudig maar superleuk. Heerlijk om met de kinderen te werken. Ze zijn vrolijk en nieuwsgierig maar sommigen ook afwachtend en een beetje mat. Spelletjes en gekke dingen helpen met contact maken. Silas en David hebben enorm genoten. Silas zei later: Ik wist niet dat het zó leuk zou zijn!
Na de spellen werden gezinnen uitgekozen die in aanmerking kwamen voor de voedselpakketten. Moeilijk om te kiezen maar gelukkig werden Kato en Helmien geholpen door de pastor. De samenwerking met de plaatselijke kerk is fantastisch. Het maakt dat het voor iedereen duidelijk is dat alles wat YoChild doet gericht is op opbouw van de gemeenschap en niet alleen maar gericht is op uitdelen vanuit overvloed. Mensen hier moeten soms nog af van het idee dat blanken rijk zijn en spullen of geld komen brengen. Dat benadrukken Helmien en Kato door samen te werken met de mensen van het dorp.
We hadden ook nog wat kleding waar we kinderen blij mee konden maken.
Een intensieve en prachtige dag! Geweldige ervaring voor ons als gezin.. We realiseren ons dat het voor ons bijzonder is maar dat we door daar als gezin te zijn ook een voorbeeld mogen zijn. De mensen leven zoveel in gebroken gezinnen dat ze het niet veel zien dat een vader bv een arm om zijn zoon legt of dat wij als stel elkaar een hand geven.
Zaterdag hebben we 's middags één van de grootste sloppenwijken van Kampala bezocht. We gingen er op een boda boda (taxibrommer) naartoe dat was een geweldige ervaring. Kato liet ons de plek zien waar hij jaren programma's heeft gedaan met kids in de sloppenwijk. Bijzonder om daar te lopen, alle gekke en vieze luchten te ruiken en te zien onder welke armoedige omstandigheden de mensen leven. In die wijk alleen al (over)leven 50.000 mensen. Zo bizar veel op zo'n kleine ruimte....... Om deze mensen te helpen moet je wel bij de kinderen beginnen. Zodra ze ouder worden zit het overleven ipv leven zo diep geworteld dat het bijna onmogelijk is om mensen te helpen om een nieuw leven op te bouwen. We zagen ook daar veel kinderen. Ze riepen ons na: mzungu's! En renden een stukje mee. We zagen dat een paar kinderen van oude lappen een schommel hadden gemaakt boven een soort modder/afvalstroom. Ze speelden tussen vuil en troep. Ik denk niet dat zij het nog zien of ruiken. Voor hen is dit hoe de wereld is. Wij geloven dat God iets anders op het oog heeft voor ze en zijn enorm blij met de projecten die er zijn in die wijk en in andere delen van de stad. Bij veel projecten leren kinderen ook Jezus kennen. Dat zal hun leven positief beïnvloeden, ze zullen nieuwe moed en kracht krijgen en leren om te gaan voor een uitweg uit hun moeilijke situatie. Tegelijkertijd zullen de kinderen de vrede van God gaan ervaren temidden van hun omstandigheden en zullen ze getuigen zijn van Jezus naar anderen in hun omgeving.
Op de terugweg hebben we een taxibusje genomen, ook dat was in het drukke verkeer een bijzondere ervaring.
De eerste drie dagen in Oeganda zijn voor ons als gezin al enorm bijzonder geweest.
We zijn benieuwd naar wat er nog meer komt.
-
22 Juli 2018 - 12:20
S.hoeve:
Prachtig hoe god werkt in jullie doen en laten!
Het is dankzij je verhaal net alsof ik erbij ben
Mooi hoe god in de levens van deze mensen werkt
Het uitdelen van voedselpaketten en de bouw van een school is daar n dankbaar deel van
Goed dat je zoveel indrukken ook opschrijft
Al weet ik zeker dat die je leven lang in je geheugen gegrift
Staan! -
22 Juli 2018 - 15:06
Wilma:
Wauw, wat een avonturen en zoveel nu al meegemaakt. Mooi ook wat je daar kunt betekenen voor de mensen, door te bidden en te spelen met de kinderen. Nog een hele fijne tijd toegewenst. Groetjes Wilma -
22 Juli 2018 - 15:36
Gre:
Wat een geweldige ervaring voor jullie als gezin, om zo met elkaar de handen en voeten van Jezus te mogen zijn.
Niet alleen voor de mensen daar, maar ook voor velen hier in Nederland zijn jullie een voorbeeld, hoe je als gezin door God kan worden gebruikt .
Het kan niet anders , of alles wat jullie ondernemen zal een blijvende indruk maken op de lokale bevolking . Een aanraking van Gods Onvoorwaardelijke Liefde volr deze mensen. -
22 Juli 2018 - 15:47
Petra M.:
Wat een mooie verhalen zeg. Zo fijn dat jullie dit als gezin kunnen doen en dat de jongens het ook zo mooi/leuk vinden. Hele fijne weken nog en ik kijk alweer uit naar je volgende blog. Groetjes, Petra -
22 Juli 2018 - 20:07
Pa En Ma:
Wat heerlijk om jullie reis zo mee te beleven en te lezen dat jullie de zegen van God mogen uitdelen -
22 Juli 2018 - 20:20
Evelien Moerenhout :
Wat leuk om je verhalen te lezen en wat hebben jullie al veel mee gemaakt Wat fijn dat je zoveel. Voor ze mogen betekenen Ik wens je Gods zegen toe shalom Goed werk -
22 Juli 2018 - 21:26
Stephan Lamers :
Zegen voor jullie alle vier! Geniet er van en zet het mooie werk in vrede door... -
23 Juli 2018 - 05:52
Emgre:
Wat een belevenissen en wat hebben jullie als gezin al mogen ervaren en kunnen uitdelen.
Ik kijk uit naar je volgende verslag. -
25 Juli 2018 - 12:26
Helmien:
Gaaf om jullie als gezin hier te hebben (gehad)! Jullie zijn zo n gaaf voorbeeld hoe je samen als gezin een zendingsreis kunt maken! Inspirerend! Wens jullie supermooie tijd toe hier in Oeganda!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
